mirror of
https://github.com/Koko-boya/Grasscutter_Resources
synced 2024-01-31 23:23:19 +08:00
35 lines
5.6 KiB
Plaintext
35 lines
5.6 KiB
Plaintext
|
|
หลักสัญญาณที่นำทางนักเดินทางกลับบ้านจากเส้นทางอันไกลโพ้น ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใด นกอินทรีสีเงินก็เอนกายไปทางลมเสมอ
|
|
ขนนกสีเขียวขจีหมุนวนขณะที่เธอร้องเพลงเบา ๆ นำทางผู้เดินทางกลับภูมิลำเนาให้ก้าวไปในทิศทางของสายลมที่แผ่วเบา
|
|
|
|
"ข้าไม่สนใจหรอกว่าเจ้ามาจากที่ไหน หรือทำบาปอะไรไป มันก็แค่..."
|
|
"นายน้อย" ที่ยังไม่ได้รับการยอมรับ พูดพลางที่เช็ดเลือดออกจากใบหน้าของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
|
|
"เมื่อลมแห่งการเปลี่ยนแปลงพัดผ่านแผ่นดิน ข้าอยากให้เจ้าคอยอยู่เคียงข้างข้าไว้"
|
|
"ข้าเป็นผู้ฆ่าเหยี่ยวนั่นเอง เรื่องนี้ถือเป็นความลับระหว่างเรานะ..."
|
|
|
|
เฉกเช่นญาติสายโลหิตที่ถูกหอกหลั่งเลือดในอนาคตและปล่อยให้หิมะเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีดำ
|
|
หัวใจของเธอก็ถูก "นายน้อย" ที่แท้จริงทะลวงด้วยลูกศรที่มองไม่เห็น
|
|
นับแต่นั้นมา เธอก็เฝ้าคอยดูสิ่งที่ต้องทำในฐานะผู้รับใช้
|
|
ขณะเดียวกันก็ให้ความสนใจกับ "ภาระงาน" ให้สำเร็จตามที่เขาได้พูดไว้
|
|
เธอใฝ่ฝันที่จะได้ยินเคียงข้างเขา...ไม่สิ แม้เพียงยืนข้างหลังท่ามกลางฝูงชนก็ยังดี
|
|
และได้อาบสายลมปลิวไสวที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ ไปพร้อมกับเขา "นายน้อย" ที่แท้จริง
|
|
ด้วยเหตุนี้จึงมีตะปูและข้อต่อจำนวนมากที่ต้องถอดออกเพื่อให้อาคารใหญ่พังทลาย...
|
|
|
|
"อย่าเศร้าโศกไปเลย Priscilla ทุกสิ่งในโลกล้วนมีราคาของมัน"
|
|
"จำไว้นะ เมื่อใดที่เกิดเรื่องไม่ดี จงไปยัง Stormbearer Point เพื่อจุดไฟแจ้งข่าว"
|
|
"เมื่อลมแห่งการเปลี่ยนแปลงพัดผ่านแผ่นดิน เจ้าและข้าจะเป็นกองหน้าที่ไม่มีใครจะหยุดยั้งได้"
|
|
|
|
"ค่ะ นายน้อย Eberhart"
|
|
ใช่ จงลืมสิ้นสายเลือดและหน้าที่ จงละทิ้งหัวใจที่พลัดพรากและปรารถนาเสียเถอะ
|
|
ตะปูเหลืออีกไม่มากแล้ว ลมแห่งความรุ่งโรจน์อดีตกาลจะหวนกลับมาในไม่ช้า
|
|
|
|
แต่ทว่า...
|
|
กระทั่งเหยี่ยวและสุนัขล่าเนื้อของครอบครัวได้กลิ่นของแผนการนั้น เงานั้นก็ไม่เคยปรากฏในคาบสมุทรอีกเลย
|
|
|
|
ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา เธอเคยรู้สึกไม่ชอบชะตากรรมของตนและโชคชะตาของผู้อื่นอีกนับไม่ถ้วน
|
|
แต่ตอนนี้เวลานี้ เมื่อเธอแหงนมองแสงจันทร์ขาวนวลผ่องและเงาดาบคล้ายแสงจันทร์
|
|
พลันจ้องมองไปที่ยังขุนนางที่เหยียดหยาม ไม่รู้ทำไมเธอกลับไม่รู้สึกลำบากใจหรือขุ่นเคืองเลยแม้แต่น้อย
|
|
|
|
ตะปูเหลืออีกไม่มากแล้ว ลมแห่งความรุ่งโรจน์อดีตกาลจะหวนกลับมาในไม่ช้า
|
|
นายน้อย ท่านเป็นเหมือนเหยี่ยวสีเงิน ที่นำทางสายลมให้พัดพา
|
|
อย่าได้โศกเศร้าเพราะข้าเลย อีกไม่นานข้าก็จะกลายเป็นธุลีในสายลม... |