Grasscutter_Resources/Resources/Readable/TH/Book131_TH.txt

-คลื่นที่โหมกระหน่ำ-
"ร่วมทางกับฉันเพื่อเข้าไปในใจกลางของพายุ ฟังเสียงงึมงำของทะเลอันมืดดำนั่นด้วยกัน"
"จนกว่ากระแสลมทะเลจะเป็นใจ แล่นเข้าไปอย่างช้า ๆ ในห้วงน้ำที่หมุนวน"
"ฉันได้ยินเสียงละเมอของเจ้านายเก่า อวยพรแด่ผู้สืบทอดของเธอ:"
"โปรดให้พวกเขารอดพ้นจากการเต้นรำอย่างบ้าคลั่งของพายุและกระแสน้ำวน"
"ทำให้รังของอสูรทะเลสั่นคลอนไปถึงฉมวกของเหล่าผู้กล้า"

ท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำปานจะพลิกฟ้าดิน บทเพลงเรืออันแสนนิรันดร์ยังคงขับขานต่อไป เสียงของหญิงสาวผสานเข้ากับคลื่นที่รุนแรง คอยชี้นำนายเรือให้หลีกเลี่ยงกระแสน้ำอันดำมืดที่แสนอันตราย และพุ่งเข้าไปยังใจกลางพายุที่ซึ่งอสูรทะเลทำให้ปั่นป่วน

ทะลุผ่านวังวนของน้ำ ท่ามกลางสายฟ้าและกระแสลมที่ซัดผ่านไปมา เรือลำใหญ่บุกทะลวงเข้าไปยังบริเวณที่ถูกอสูรยักษ์ทำลาย ภายใต้สายฟ้าฟาดสว่างไสว นายเรือเงื้อดาบใหญ่ขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว

มองตามสายตาของนายเรือไป เหล่าลูกเรือถึงได้สังเกตเห็นเงาดำมืดที่แสงของสายฟ้าสาดส่องไปไม่ถึงท่ามกลางหมู่เมฆสีดำทะมึน นั่นคือร่างขนาดมหึมาที่อยู่ไกลออกไป เมื่อเทียบกับความน่ากลัวของเงาที่อยู่ในใจกลางของน้ำวนแล้ว โครงกระดูกของอสูรที่ถูกประดับอยู่บนเรือก็เป็นเหมือนลูกน้อยของมันเท่านั้น

ราวกับว่าจะระบายความกลัวและความหลงผิดทั้งหมดของมนุษย์ไปยังร่างยักษ์ราวกับกำแพงขนาดมหึมาของอสูร ด้วยคำสั่งของนายเรือ หน้าไม้ขนาดใหญ่ของเรือก็ถูกใช้กระหน่ำยิงออกไปอย่างไม่หยุดยั้ง กระสุนหินขนาดใหญ่และฉมวกได้ทิ้งรอยแผลที่น่าหวาดกลัวไว้บนร่างของอสูร

อสูรยักษ์ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและทำให้เกิดคลื่นยักษ์อันปั่นป่วนสีแดงฉาน จากนั้นก็ตบลงไปที่เรืออย่างรุนแรงจนแทบจะทำให้เรือขนาดใหญ่นั้นพลิกคว่ำ ดาดฟ้าเรือก็เต็มไปด้วยน้ำสีแดงจนยากที่จะเคลื่อนไหว เหล่าลูกเรือแช่ตัวอยู่ในกระแสน้ำที่ปั่นป่วนและส่งกลิ่นเน่าเหม็น สาปแช่งเทพมากมายแห่งธาตุทั้งหลาย ขว้างปาก้อนหินและหอกแหลมไปยังอสูรยักษ์อย่างเปล่าประโยชน์ไร้สาระ

นายเรือผู้โหดเหี้ยมไม่เคยยอมแพ้ต่อความเกรงกลัวของศัตรูแห่งโชคชะตา ส่วนหญิงสาวบนกระโดงเรือก็ตอบสนองต่อเสียงคำรามของสัตว์ทะเลด้วยการร้องเพลง เรือลำใหญ่แล่นวนรอบอสูรยักษ์ไปตามกระแสน้ำเชี่ยวกราก ถูกโจมตีด้วยเขี้ยวอันแหลมคมและกรงเล็บที่เต็มไปด้วยพิษร้าย ใช้ทั้งการยิงกระสุนหินขนาดใหญ่, เขวี้ยงฉมวก, ขว้างปาก้อนหินและแม้แต่เลือดเนื้อของมนุษย์เพื่อระบายความกลัวและความโกรธเข้าใส่

ร่างกายของอสูรยักษ์เต็มไปด้วยบาดแผล หนวดและกรงเล็บของมันถูกตัดออกไปจนเกือบหมด เรือของนายเรือก็กลายเป็นเพียงเศษไม้ลอยอยู่บนน้ำ เสากระโดงหักไปแล้ว และครึ่งหนึ่งของปืนก็ใช้ไม่ได้ ลูกเรือครึ่งหนึ่งกลายเป็นอาหารในท้องอสูร แม้แต่ดาบอันล้ำค่าของนายเรือก็หักออกเป็นสองท่อน นี่เป็นการต่อสู้ที่ไม่มีทางชนะ เหมือนการต่อสู้ระหว่างเด็กที่ไปท้าทายผู้ใหญ่ร่างยักษ์

อสูรที่กำลังบาดเจ็บรู้ดีว่าศัตรูของมันหมดพิษสงแล้ว มันจึงว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ อ้าปากมหึมาที่เต็มไปด้วยเขี้ยวอันแหลมคมของมัน และกลืนเรือลำใหญ่ลำนั้นลงไปในคำเดียว