Grasscutter_Resources/Resources/Readable/TH/Book196_TH.txt

- ตอนที่ 5: ไข่มุกที่หวนคืน -
ตัวละครชาย: Fan Jie
ตัวละครหญิง: Zixin
ตัวโกง: Wu Wang

[ฉากที่ 1]
(Fan Jie เข้าฉากมาทางด้านซ้าย Zixin เข้ามาทางด้านขวา ส่วน Wu Wang นั้นนอนสลบอยู่ที่พื้น)
(ทั้งสองคนต่างอยู่ในบ้านของโจร Wu และคลำหาทางเดินไปข้างหน้าท่ามกลางความมืด)
(ทั้งสองเอื้อมมือไปสัมผัสกันในความมืด และต่างฝ่ายต่างตกใจเพราะไม่รู้ว่าอีกคนคือใคร)
(Wu Wang ฟื้นขึ้นมา)
(ตอบ)
Wu Wang: แม่นางช่างโหดร้ายเสียจริง ๆ กล้าทำร้ายข้าด้วยเชิงเทียนเชียวรึ
Wu Wang: มองไปรอบ ๆ ก็มืดเสียจนมองไม่เห็นผู้ใด ข้าเกรงว่าจะมีคนฉวยโอกาสนี้หนีเข้าไปในห้องโถง
Wu Wang: หึ แต่ฟ้ามืดแล้ว และประตูก็ถูกล็อกแล้วด้วย
Wu Wang: ถ้าไม่ปีนกำแพงก็ไม่มีทางออกไปได้แน่ ๆ แม่นางหนีไม่พ้นหรอก
(Wu Wang กลับเข้าไปในห้องโถง)
(ตอบ)
Wu Wang: อ่า เจ้าพวกโง่พวกนี้เมามายไม่ได้สติ แถมยังไม่จุดเทียนอีก
Wu Wang: เดี๋ยวข้าจุดเทียนแล้วจะเริ่มตามหาแม่นางคนนั้น
(Wu Wang เหยียบเท้าของ Fan Jie เข้าท่ามกลางความมืด ทั้งสองคนต่างตกใจและรีบชักเท้ากลับ)
Wu Wang: ที่แท้แม่นางก็อยู่ที่นี่เอง ฮ่าฮ่าฮ่า
(Wu Wang อ้าแขนเพื่อหวังจะจับตัว Fan Jie แต่ Fan Jie หลบได้ ทั้งสองต่างซ่อนหากันไปมาอยู่ในความมืด ส่วน Zixin นั้นหลบอยู่ที่มุมห้อง)
(ในที่สุด Wu Wang ก็จับตัว Fan Jie ได้)
Wu Wang: ฮ่าฮ่าฮ่า จับได้แล้ว
(ตอบ)
Wu Wang: เอ๊ะ? ไม่เจอกันเดี๋ยวเดียว ทำไมเอวอันแสนบอบบางของแม่นางถึงได้หนาขึ้นเพียงนี้ล่ะ?
Fan Jie: เป็นเพราะอากาศหนาว ข้าเลยใส่เสื้อหนาน่ะ
Wu Wang: โอ้ จริงสินะ อากาศหนาวก็ควรใส่เสื้อผ้าให้อบอุ่นเข้าไว้
Wu Wang: แล้วทำไมตัวเจ้าถึงได้สูงขึ้นขนาดนี้ล่ะ?
Fan Jie: ข้าสวมรองเท้าพื้นหนาแบบที่นักแสดงสวมใส่บนเวทีน่ะ
Wu Wang: อ่อ งั้นคงลำบากแย่เลย
Wu Wang: แล้วทำไมมือทั้งสองข้างของเจ้าถึงได้หยาบนักล่ะ?
Fan Jie: นั่นเป็นเพราะ... ท่านขยับเข้ามาใกล้ ๆ สิ
Wu Wang: โอ้ ข้าขยับมาใกล้ ๆ เจ้าแล้ว
(Fan Jie แทง Wu Wang ด้วยดาบ)
Fan Jie: เป็นเพราะข้าจับดาบไว้แน่น เพื่อจะเอาชีวิตเจ้าไงล่ะ
(Wu Wang ล้มลง)

[ฉากที่ 2]
(ตอบ)
Fan Jie: หึ เจ้าโจรใจทราม ดาบนี้จะพาวิญญาณเจ้าลงนรก
Zixin: ท่าน Fan Jie งั้นรึ?
Fan Jie: เสียงนี้ หรือจะเป็นแม่นาง Zixin?
(Zixin, Fan Jie เอื้อมมือมาสัมผัสกัน)
Zixin: ท่าน Fan Jie!
Fan Jie: เจ้าคงลำบากแย่เลย
Fan Jie: ข้ากำจัดเจ้าวายร้ายนั่นไปแล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่บรรดาลูกน้องมัน
Fan Jie: การตายของมันคงเป็นเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่โค่นลง แล้วพวกลิงบนต้นไม้ก็พากันแตกกระเจิง
Fan Jie: แม่นางอย่าได้กังวลไปเลย เดี๋ยวข้าจะพังประตูเอง
(Fan Jie พังประตู)
Zixin: หากไม่ได้ท่านมาช่วยไว้ ชีวิตข้าก็คงจะหาไม่เสียแล้ว
(Dongtang, lento, innig)
Zixin: หวังว่าจะสามารถมอบไข่มุกเพื่อแทนใจของข้าให้กับท่านได้
Fan Jie: ปล่อยไปตามสายลมสุดขอบฟ้า
Fan Jie: ท่ามกลางแสงจันทร์สีขาวที่สาดส่องไปยังดอกไม้งาม
Zixin: และตัวข้าที่ก้มหน้าพร้อมคำสัญญาจากหัวใจ
- จบ -