Grasscutter_Resources/Resources/Readable/TH/Book103_TH.txt

-ไพลิน-
ว่ากันว่ามีมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งที่ถูกสายลมลืมเลือนอยู่ในเมือง
เพียงคุณยืนอยู่ใจกลางจัตุรัสแล้วหลับตาลง เดินวนตามเข็มนาฬิกาเจ็ดรอบ ตามด้วยเดินทวนเข็มนาฬิกาอีกเจ็ดรอบ จากนั้นเดินตรงไปสี่สิบก้าว เมื่อเสียงเจี๊ยวจ๊าวของผู้คนแล้วฝูงนกซาลงให้ลืมตาขึ้น แล้วจะพบว่าเท้าของคุณได้พาคุณมาถึงหน้าร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง

————

เจ้าของร้านผู้มีดวงตาเรียวยาวราวจิ้งจอกเปิดประตูกระจกหน้าร้านของเธอ แสงจันทร์ที่สาดเข้ามา ดูราวกับว่าได้กวาดเอาละอองดาวบนท้องฟ้ามาโปรยลงบนเคาท์เตอร์
ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ที่เบ่งบาน ลูกขนไก่ที่เต็มไปด้วยฝุ่น หนังสือจารึกเก่าเก็บที่ถูกแมลงกินจนพรุน จนถึงธนูที่ไร้สาย สิ่งของเก่าแก่ในห้องที่บ่งบอกว่าเป็นของราชวงศ์ในอดีต ได้ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีเงินอันเยือกเย็นจากฟากฟ้ายามค่ำคืน

"เฮ้ ช่วงนี้ธุรกิจเป็นยังไงบ้าง"
เสียงทักทายอย่างถากถางดังมาจากหลังร้าน
เจ้าของร้านหมุนตัวมาดู ในที่ที่แสงจันทร์ส่องไปไม่ถึง ก็เห็นลูกค้าเก่าที่คุ้นหน้านั่งบนเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์

"ธุรกิจก็เรื่อยๆแหละ แต่ช่วงนี้ฉันต้องคอยระวังพวกหัวขโมย"
เจ้าของร้านตาจิ้งจอกตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
"คุณจะปฏิเสธลูกค้าเก่าแก่ของคุณอย่างงี้หรอ"
ลูกค้าถอนหายใจ "ของในร้านคุณเนี่ย ไม่มีอะไรน่าซื้อด้วยซ้ำ ยิ่งขโมยแล้วล่ะก็..."

"แล้วเรื่อง...การล่าเป็นยังไงบ้าง"
"อะไรกัน นี่คิดว่าฉันจะมาขายของโจรที่นี่งั้นเหรอ"
"นายพราน"ถอนใจอย่างผิดหวัง แต่เจ้าของร้านยังคงยิ้ม
"ไม่ใช่ยังงั้น ฉันไม่เคยได้ยินคุณใช้คำว่า"ของโจร"เลยนะ"
"ของเปลี่ยนมือ ของขวัญ ของบริจาค สมบัติล้ำค่า...ถึงแม้จะเป็นเพียงหัวขโมยที่ท่องไปตามตรอกซอกซอย แต่คุณก็ทำการกุศลไปไม่น้อยเลยนะ"

"แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่ฉันมาที่นี่ในครั้งนี้ ฉันอยากจะมาขอ"ไวน์"ขวดนั้นจากคุณ ไวน์พิเศษที่สามารถทำให้ลืมคนที่อยากลืมได้"
ถึงแม้คำพูดของหัวขโมยจะฟังดูห้วนๆ แต่มุมปากเขาก็มีรอยยิ้มที่จริงใจ

"ฉันเสียใจจริงๆ แต่มันมีคนซื้อไปแล้ว"
ขวดไวน์ที่เขาแอบฉกมาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเมื่อครู่ ไม่รู้ว่าไปอยู่ในมือเธอตั้งแต่เมื่อไร
"สินค้าทุกอย่างในร้านนี้มีเจ้าของหมดแล้ว เจ้าของของไวน์ขวดนี้ก็จะมารับมันในอนาคตอันใกล้นี้"
"ฝีมือฉันยังสู้คุณไม่ได้ ช่างน่าขายหน้าเสียจริง"
หัวขโมยผู้กล้า ยิ้มอย่างเจ็บปวด
"ฉันพึ่งรู้ว่า ความคิดถึงมันหนักเสียยิ่งกว่าทองคำ ในสายงานของฉันต้องกระโจนบนหลังคา ไหนยังจะต้องวิ่งไปตามคานอีก ฉันจึงต้อง...กำจัดน้ำหนักต่างๆที่มันไม่จำเป็นออกไป"
"...ไม่รู้ว่า หญิงสาวผู้มีตาสีฟ้าดุจไพลินผู้นั้น จะรู้สึกถึงความหนักอึ้งอย่างที่ฉันรู้สึกรึเปล่า"

————

ทันใดนั้น เจ้าของร้านก็สะดุ้งตกใจกับเสียงกระดิ่งหน้าประตู
ลูกค้าที่เข้ามาคือแม่มดผู้มีตาสีฟ้า เธอถือหอกยาวที่ดูปราดเปรียว เช่นเดียวกับรูปร่างเธอ รอยสักบนใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงการเคยโดนลงทัณฑ์จากชนชั้นสูง
เธอเมินเฉยต่อข้าวของที่วางระเกะระกะอยู่เต็มร้าน และพุ่งตัวมายังเคาท์เตอร์ราวกับดาบพุ่งสู่หัวใจศัตรู

"ยินดีต้อนรับ มีอะไรที่ถูกใจ ที่อยากได้ไหม?"
"ฉันมีของที่อยากจะขายต่อชิ้นนึง"
น้ำเสียงของเธอฟังดูเยือกเย็นแต่เปราะบาง เหมือนน้ำแข็งแผ่นบางที่กำลังจะแตกสลาย ในขณะที่พูด เธอหยิบคริสตัลสีน้ำเงินชิ้นมหึมาขึ้นมาวางบนเคาท์เตอร์
"หัวขโมยคนนึงแกะมันออกมาจากถ้วยเงินของชนชั้นสูง เขามอบมันให้แก่ฉัน ทำให้ฉันโดนเจ้านายลงโทษ"
"แต่เรื่องนั้นมันก็หลายปีมาแล้ว ฉันยังคิดว่าเวลาที่ผ่านไปจะช่วยคลายความโกรธเกลียด และเปลี่ยนใจที่ยังอยากเจอเขา..."

"งั้นเหรอ แล้วคุณอยากจะได้ Mora เท่าไหร่สำหรับของสิ่งนี้"
แม่มดสาวชี้ไปยังตู้เก็บเครื่องเงิน ในตู้มีถ้วยเงินของชนชั้นสูงที่ถูกแกะอัญมณีออกไป
เจ้าของร้านตาจิ้งจอกหมุนคริสตัลในมือไปมา แสงสีฟ้าสดใสที่สะท้อนจากคริสตัลส่องวิบวับไปทั่วร้าน
"ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ถ้านี่เป็นสิ่งที่คุณต้องการจริงๆแล้วล่ะก็..."

เมื่อคนเราเจออุปสรรค ก็จะเกิดความกังวลว่าสิ่งที่ทำไปจะไร้ความหมาย ในใจคนก็จะเกิดรอยแยกที่เกิดจากความกลัว
ความตายมักจะตามหลังความกลัวมาในไม่ช้า เช่นเดียวกับความหนามเย็นที่เสียดแทงเข้ากระดูก
หลายคนเมื่อใกล้ถึงความตายถึงรู้ตัวว่า ตัวเองได้เผลอเผยจุดอ่อนให้คนอื่นรู้ในช่วงเวลาใดก็ไม่ทราบ

เธอยกคริสตัลสีน้ำเงินขึ้นมาดูใต้แสงจันทร์ ดวงตาจิ้งจอกที่มีนัยน์ตายาวเรียวของเธอเพ่งมองเข้าไปในคริสตัลอย่างตั้งใจ เธอชื่นชมมันด้วยความดีใจเมื่อเห็นตราประทับของตระกูลชนชั้นสูงที่ เก่าแก่ปรากฏขึ้น มันเลือนหายไป แล้วก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ว่ากันว่า หากเพ่งมองเข้าไปในคริสตัลในเวลาที่ถูกต้องแล้วล่ะก็ จะสามารถเห็นอดีตและอนาคต หรือแม้แต่ธาตุแท้ของคนได้ เหมือนดั่งที่ตำนานกล่าวว่าที่ใดที่หนึ่งบนโลกใบนี้ มีทุ่งดอกแดนดิไลออนที่กว้างราวมหาสมุทร อีกตำนานกล่าวว่าเคยมีดวงจันทร์สามดวงบนท้องฟ้า ชื่อว่า Aria, Sonnet และ Canon สามพี่น้องที่ถูกพรากจากกันโดยความตายจากหายนะครั้งใหญ่ หรือตำนานที่กล่าวว่าเคยมีแม่มดสาวที่สามารถเห็นความตายได้ก่อนที่มันจะมาถึง แต่ท้ายสุดเธอก็ต้องตายด้วยหัวใจที่แตกสลาย ในขณะที่หัวขโมยที่อยู่โพ้นทะเลยังคงเฝ้ารอวันที่จะได้เจอเธออีกครั้ง
เธอรู้ดีว่า ถึงแม้เธอจะละทิ้งสมบัติเหล่านี้ไป ตำนานทั้งหลายจะไม่เลือนหายไปด้วย และตอนจบของเรื่องก็ไม่สามารถย้อนกลับมาแก้ไขได้
ถ้างั้นเก็บสะสมสมบัติที่เต็มไปด้วยตำนานเหล่านี้ไว้ในร้านเธอไม่ดีกว่าหรือ