Grasscutter_Resources/Resources/Readable/TH/Book99_TH.txt

—มรดกของเทพธิดา—
"สิ่งที่เจ้าทำไปถือเป็นการช่วยเหลือผู้คน ซึ่งนั่นสามารถเรียกได้ว่าเป็นผู้กล้า" เจ้าชายกุมมือประสานกันไว้ด้านหลังของเขาและเดินวนรอบ Mir ผู้ที่หมอบคำนับลงกับพื้น
แต่ว่าจิตใจของ Mir นั้นไม่ได้หวั่นไหวแต่อย่างใด
"ส่งมอบง้าวแห่งสวรรค์มาซะ และหลังจากนั้นสามสิบวันตำแหน่งหัวหน้าคณะรัฐมนตรีพิธีชุมนุม หลวงจะเป็นของเจ้า ซึ่งหากว่าเจ้าต้องการล่ะก็... ภายในสิบปีจะเอาตำแหน่งเลขาธิการอาวุโสเลยก็ได้" เจ้าชายนั่งลง "คำตอบของเจ้าล่ะ?"
"คนสามัญต่ำต้อยไม่กล้าพูดจนกว่าพระองค์จะอนุญาตให้เขายืนขึ้น"
"นั่นก็เหมือนกับเจ้าสั่งให้ข้าอนุญาตให้เจ้าลุกขึ้นยืนมิใช่รึ ไม่ได้ ๆ... ในฐานะของผู้ที่วันนึงจะก้าวขึ้นมาเป็นท่านลอร์ดของประเทศ..."
"เห้อ อะไรกันล่ะเนี่ยย" อยู่ ๆ Mir ก็เปลี่ยนท่าทาง "ตามพิธีกรรมของราชวงศ์น่ะไม่จำเป็นต้องหมอบคำนับลงกับพื้นหรอกนะ แค่กล่าวกับเจ้าชายว่า "ขอพระองค์ทรงพระเจริญ" สามครั้งก็พอ ฉันก็แค่เห็นเห็นว่าวันนึงเธอจะได้เป็นราชาก็เลยอวยพรล่วงหน้าไป แล้วคุณมาทำเชิดใส่ฉันทำไมกัน?"
"เจ้า... เจ้านี่!"
"ฉันทำไม" Mir ยืนขึ้น "ฉันจะมอบง้าวแห่งสวรรค์ให้เธอครึ่งนึง ส่วน Dharani ของดินแดนแห่งไฟน่ะฉันจะเอาไปถวายให้แก่พ่อ จริง ๆ แล้วหลัก ๆ ก็เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องเลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นล่ะนะ"
"ชะ... ช่วยไม่ได้นี่นะ ขอแค่หน้าตาเหมือนกันก็ยังดี อีกหน่อยไอ้นี่จะถูกรู้จักในฐานะอาวุธสุดยอดชิ้นใหม่ของประเทศชาติ อ๊าฮ่าฮ่าฮ่า..."
Mir นั่งลงตรงหน้าของเจ้าชายอย่างไม่มีท่าทางเกรงใจใด ๆ "พวกเราก็ล้วนดื่มนมแม่โตมาด้วยกันทั้งนั้น แต่ไหงเธอถึงได้โง่อย่างนี่นะ!"
"สามหาว! ข้านับถือเลดี้ Mi ในฐานะแม่นมของข้า นี่ก็ถือว่าข้าอดทนกับเจ้ามากแล้วนะ..."
"ไอ้ตำแหน่งหัวหน้ารัฐมนตรีพิธีชุมนุมหลวงอะไรนั่นน่ะ ใครจะเป็นก็ให้เป็นไปเถอะ ฉันกลับก่อนนะ"
เจ้าชายอึ้งจนพูดไม่ออกไปชั่วครู่หนึ่ง
"Weiyang ล่ะ?" Mir เคี้ยวข้าวและแสดงท่าทางอย่างไยดีออกมา
"โอ้ เธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นเลขาธิการหน่วยงานราชพิธี เนื่องจากคุณงามความดีที่สามารถกู้ดาบคืนมาได้ ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนการชั่วร้ายของพ่อของเธอซึ่งเป็นรัฐมนตรีหลวง โดยท่านรัฐมนตรีสำนักราชพิธีและเลขาธิการอาวุโสทั้งคู่ ให้การเป็นพยาน ซึ่งฉันจะเป็นคนดูแลเธอเอง"
ฟังดูแหม่ง ๆ นะ
แต่ว่าก็โอเคแหละ...

คน ๆ นั้นไปซะแล้ว ดวงตาที่เสียไปก็ได้คืนมาแล้ว แต่จนถึงเดี๋ยวนี้บางส่วนก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ราวกับอาการหลอนของคนแขนขาขาดที่ยังรู้สึกว่าปวดอยู่