Grasscutter_Resources/Resources/Readable/TH/Book373_TH.txt

"ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ท่านโชกุน!"

Yae Masako ที่สวมชุดมิโกะขาวสลับแดงกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น และหันหน้ามาทางฉันด้วยความเคารพ หูจิ้งจอกฟู ๆ ของเธอกระดิกเล็กน้อย ใต้ใบหูนั้นคือใบหน้าที่ผู้คนนับพันต่างแหงนหน้าเชยชม
"กลับมาแล้วเหรอ งานที่ฉันขอให้เธอช่วยลาดตระเวนพื้นที่เมื่อครึ่งเดือนก่อน เป็นยังไงบ้างแล้ว?"
"โอ้ ฉันไม่ควรถามเรื่องงานทันทีที่เธอกลับมาถึงสินะ งั้นถามเหมือนเดิมละกัน เธอจะกินข้าวก่อน หรือจะอาบน้ำก่อนดีล่ะ? หรือว่า..."
"อืม อะไรที่เรียกว่า 'เหมือนเดิม' ห๊ะ! เมื่อก่อนไม่เห็นจะพูดว่ายินดีต้อนรับกลับบ้านอะไรแบบนี้เลย"
เมื่อได้ยินคำตอบของฉัน ร่างในชุดแดงขาวก็ยิ้มอย่างพอใจออกมา "ก็เพราะเธอดูไม่ร่าเริงเลยยังไงล่ะ งั้นฉันไปทำกับข้าวต่อละกัน วันนี้เป็นเมนู Butter Crab ที่เธอชอบเลยนะ!"
"เย้! Butter Crab, Butter Crab!"

ฉัน โชกุน Raiden คำพูดติดปากของฉันคือ "เย้"! อาหารที่กินบ่อยที่สุดคือ Butter Crab และคนที่ฉันเจอบ่อยที่สุด... เอ่อ ส่วนใหญ่แล้ว ในชีวิตของฉันก็มีคนแค่สองประเภท หนึ่งคือคนที่สัญจรไปมา และสองคือ เจ้าของหูปุกปุยที่พูดด้วยเสียงล้อเลียนคนนั้น
Yae Masako เป็น Guuji แห่งศาลเจ้า Grand Kaminaru ผู้สืบสกุลแห่งสายเลือด Kitsune เป็นทั้งผู้รับใช้และเพื่อนของ "ความเป็นนิรันดร์"... เธอมีชื่อมากมายเกินกว่าจะจดจำ และในสายตาของผู้คน Inazuma ดูเหมือนเธอจะเป็นคนเข้าถึงยาก และคาดเดาไม่ได้เหมือนกันกับฉัน

และนั่นแหละคือ Yae Masako ที่ตอนนี้กำลังจดจ่ออยู่กับกระบวนการย่าง Butter Crab อย่างขะมักเขม้น
ใช่แล้วล่ะ สรุปง่าย ๆ เลยก็คือ ฉัน โชกุน Raiden กำลังได้รับการเลี้ยงดูจาก Guuji Yae Masako

ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีฉันก็ชินกับชีวิตแบบนี้แล้ว
ต่อให้ฉันจะชักดาบออกมาตวัดมั่วซั่วสองสามที เธอก็จะปรบมืออย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า "เก่งมากสาวน้อย ๆ" หรือจะเป็นตอนที่ฉันอยากจะหาอะไรกินระหว่างอ่าน "เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นโชกุนไปซะแล้ว" เธอก็สามารถรังสรรค์ชานมและเค้กแสนอร่อยให้ฉันได้อย่างรวดเร็ว เธออุทิศตนเพื่อขจัดความเศร้าโศกทั้งหมดให้พ้นสายตา ราวกับว่าสามารถปกป้องรักษาความเป็นนิรันดร์ไว้ชั่วกาล สำหรับฉันแล้ว เธอเป็นเหมือนนางฟ้าจิ้งจอกในตำนาน ที่สามารถตอบสนองทุกความปรารถนาของฉันได้
"Butter Crab เสร็จแล้ว~ ก่อนจะเพลิดเพลินกับอาหาร ฉันขอย้อนกลับไปที่คำถามก่อนหน้านี้อีกที สรุปงานลาดตระเวนพื้นที่..."

Masako หันกลับมา พร้อมยก Butter Crab ร้อน ๆ วางลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้อง แต่ฉันไม่สามารถตอบคำถามเธอได้เลย บอกตามตรง นั่นเป็นสาเหตุที่วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี
อย่างที่ฉันเคยบอก ในโลกของฉันแบ่งออกเป็น Masako และคนอื่น ๆ เท่านั้น
นอกจาก Masako แล้ว คนอื่น ๆ เวลาที่เห็นฉัน ต่างก็มีปฏิกิริยาเหมือน ๆ กัน พวกเขาจะก้มลงกับพื้นด้วยความเคารพ พร้อมเรียกขานออกมาว่า "ท่านโชกุนผู้ยิ่งใหญ่" เมื่อฉันเดินจากไปไกล พวกเขาก็ยืดตัวขึ้นด้วยความโล่งอก
ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นภรรยา สามี คนรัก ผู้กล้า เจ้านาย หรือคนรับใช้ของใครก็ตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน พวกเขาก็จะแสดงออกมาแค่เพียงใบหน้าเดียว นั่นก็คือการแสดงความเคารพและความเกรงกลัวต่อโชกุนผู้ยิ่งใหญ่
แต่ที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ฉันเองก็กลัวสีหน้าเช่นนี้เหมือนกัน ผู้คนนับพัน ต่างปั้นหน้าเดียวกันจับจ้องมองมาที่ฉัน เป็นใครก็คงกลัวทั้งนั้นแหละ

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องพึ่งพา Masako นัก
เพราะเหตุนี้ ฉันจึงไม่อาจปฏิเสธคำขอของ Masako ได้ แม้ว่าฉันจะทำไม่ได้ แต่ถ้าเธอให้ฉันออกไปทำงานให้ ฉันก็จะไป
แต่ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะเผชิญหน้ากับใบหน้าที่เหมือนกันหลายพันหน้าได้อย่างไร ฉันไม่อยากเห็น และไม่อยากเผชิญหน้า ทำได้เพียงหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดกับพวกเขา แม้จะถูกเรียกว่าโชกุนขี้แพ้ก็ไม่เป็นไร
แต่แม้ว่าฉันจะยอมเป็นโชกุนขี้แพ้ แต่คำถามจาก Masako ก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้จริง ๆ
"ทำไมถึงไม่พูดเลยล่ะ ท่านโชกุน? หรือว่า... วันนี้ก็เหมือนเดิม เธอแค่เดินออกจากประตู Tenshukaku ไป ไม่ทงไม่ทำอะไรสักอย่าง แล้วรอเวลาให้ค่ำถึงจะกลับมา?" น้ำเสียงของ Masako ไม่ได้แฝงไปด้วยอารมณ์แต่อย่างใด แต่เพราะแบบนี้ ฉันยิ่งไม่รู้จะตอบคำถามเธอยังไงดี
"งั้นก็ได้ พักผ่อนเยอะ ๆ ละกัน ฉันยังมีธุระที่ต้องทำอีก คงต้องขอตัวไปจัดการก่อน อย่าลืมกิน Butter Crab ให้หมดด้วยล่ะ" Masako หันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป

ไม่รู้เพราะอะไร Butter Crab วันนี้ถึงไม่มีรสชาติอะไรเลย
อีกไม่นานฉันก็จะรู้คำตอบแล้ว
ท่านโชกุนผู้ยิ่งใหญ่เป็นผู้ไร้เทียมทานในใต้หล้านี้ แต่ท่านโชกุนผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้าก็พ่ายแพ้ต่อไข้หวัดได้เหมือนกันนะ
หลังกิน Butter Crab เสร็จได้ไม่นาน ฉันก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงด้วยอาการปวดหัว แต่ไม่เป็นไรหรอก สำหรับฉันแล้วมีสิ่งที่ร้ายแรงกว่านั้นเกิดขึ้น
ถ้าเป็นตอนปกติล่ะก็ ฉันคงได้นอนหนุนตักของ Masako และหลับไปกับเสียงร้องเพลงของเธอ
แต่วันนี้ Masako กลับไม่ปรากฏตัวเลย ในห้องเย็นยะเยือก แต่หน้าผากกลับร้อนผ่าว ข้างเตียงของโชกุนไม่มีผู้ใดเลย

เธอมีธุระของตัวเองที่ต้องทำ เธอไม่ใช่แค่ Kitsune ของฉัน แต่ยังเป็น Guuji แห่งศาลเจ้าด้วย
ไม่แน่ตอนนี้เธออาจจะโกรธอยู่ก็ได้ หรืออาจจะกำลังสงสัยว่า คำว่า "เย้" ของฉันในวันนี้ คุ้มค่ากับความพยายามมากมายของเธอรึเปล่านะ?
ฉันผล็อยหลับไปพร้อมกับคำถามคาใจ

ฉันฝันถึงบางอย่าง ในฝันนั้น Masako ยังคงแสดงรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ และถือถ้วยชาไว้ในมือ
"นี่เป็นเครื่องดื่มที่ฉันปรุงขึ้นมาเป็นพิเศษ ชื่อว่า 'Rainbow Aster' ฉันเพิ่งไปที่ Ritou มา ก็เลยซื้อ Calla Lily กับ Mint ที่มาจาก Mondstadt มาสักหน่อย ถ้าดื่มเจ้านี่เข้าไป ไข้หวัดก็จะดีขึ้นเลยแหละ"
คงจะเป็นเพราะความฝันแหละมั้ง ฉันเลยไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นแบบนี้
"อ๊ะ ท่านโชกุนลุกขึ้นไม่ไหวงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้น ขออภัยที่ล่วงเกิน" เธอใช้วิธีที่แม้แต่ในฝันฉันก็ไม่กล้าจะจินตนาการ จัดการป้อน 'Rainbow Aster' ให้กับฉัน
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้น ฉากเมื่อกี้มันอยู่เหนือความคาดหมายของฉันจริง ๆ แต่ถึงอย่างไร ตอนนี้ Masako คงยังโกรธที่ฉันทำตัวเอื่อยเฉื่อยอยู่แน่เลย

แต่ทำไม... มุมปากของฉันถึงได้หวานนักล่ะ?