Grasscutter_Resources/Resources/Readable/TH/Book487_TH.txt

(ดูเหมือนจะเป็นบันทึกโบราณ กระดาษเปียกชื้นและขาดรุ่งริ่ง ยิ่งเปิดไปหน้าหลัง ๆ ลายมือก็ยิ่งอ่านยากมากขึ้น)
...ตั้งแต่เข้ามาในทะเลทราย โรคประหลาดนี้ก็ได้ทรมานฉันมากขึ้นไปอีก ในตอนแรกก็แค่ผิวหนังลอก ต่อมาแขนขาก็เริ่มเน่าเปื่อย จนสุดท้ายฉันก็ทำงานต่อไปไม่ได้...
...โรคร้ายเริ่มทำลายใบหน้าของฉัน แม้แต่เพื่อนร่วมงานที่คอยส่งอาหารให้ ก็เริ่มมองมาฉันด้วยสายตาที่แปลกประหลาดและหวาดกลัว ราวกับว่ามีสิ่งสยดสยองอยู่เบื้องหลังผ้าพันแผลเหล่านั้นของฉัน...
...ฉันฝันร้ายมาก ในฝันนั้นฉันมายังเมืองใต้ดินที่อยู่ไกลจากบ้านเกิดของฉันมาก ฉันเห็นพ่อแม่ ญาติและเพื่อนที่เสียชีวิตจากภัยพิบัติครั้งนั้น แม้ว่าหน้าตาพวกเขาจะละลายบิดเบี้ยวจนมองไม่เห็นความเป็นมนุษย์แล้ว แต่ฉันรู้ว่านั่นคือพวกเขา...
...คำสาป ที่ไม่อาจหลีกหนี แต่สุดท้ายเราก็กลับมารวมกันได้ในที่สุด...