Grasscutter_Resources/Resources/Readable/TH/Book144_TH.txt

ตามตำนานเล่าว่ามีหมาป่าผู้โดดเดี่ยวตัวหนึ่งเร่ร่อนอยู่ในดินแดนรกร้างอันห่างไกล

ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นราชาของเหล่าหมาป่า นำพาเผ่าพันธุ์ของตนเพื่อออกหาบ้าน, หาอาหารและต่อสู้... ช่วงเวลานั้นได้สร้างรอยแผลเป็นนับไม่ถ้วนให้กับมัน

มันนำทางข้ามผ่านที่ราบ ลอดผ่านซากปรักหักพังของราชวังโบราณ และทะลุผ่านดินแดนของเหล่าอสูรและ Seelie
ดินแดนอันรกร้างนั้นเป็นสถานที่ที่โหดร้าย ในแต่ละวันที่ราชาหมาป่าอายุมากขึ้น ฝูงก็ค่อย ๆ แตกกระจายออกไป เมื่อเวลาผ่านไป ฝูงทั้งฝูงก็เหลือเพียงหมาป่าโดดเดี่ยวที่แก่ตัวและอ่อนแอ

ดินแดนรกร้างในตำนานนั้นเป็นดินแดนที่ไม่มีเทพเจ้า ที่นั่นมีเพียงร่องรอยของเหล่าภูตผี ที่ถูกทิ้งไว้โดยเทพอสูรโบราณ และราชวังอันว่างเปล่าของเหล่า Seelie ในอดีต ในตอนที่หมาป่าแก่ผู้โดดเดี่ยวเดินผ่านราชวังสีเทานั้น มีเสียงเพลงท่อนหนึ่งที่ลอยมาดึงดูดมัน

"เกิดมาข้ายังไม่เคยได้ยินเสียงนกหรือแมลงที่เสนาะหูเยี่ยงนี้มาก่อนเลย ถึงขั้นทำให้ลืมความเจ็บปวดของความหิวโหยได้เลยทีเดียว"
ดังนั้น หมาป่าจึงก้าวเข้าไปในห้องโถงสีเทา ก้าวผ่านวัชพืชที่แสนรก และผ่านโลงหินที่แตกหักซึ่งภาพของเจ้านายเก่ายังคงมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เมื่อเดินเข้าไปในห้องด้านใน หมาป่าผู้โดดเดี่ยวก็พบกับหญิงสาวซึ่งกำลังเล่นดนตรีอยู่
เนื้อหนังของเธอนั้นซีดขาวราวกับขี้เถ้าและมีดวงตาที่ตก นิ้วอันเรียวยาวกำลังบรรเลงท่วงทำนองที่โศกเศร้า ซึ่งถูกลืมไปนานด้วยพิณที่ดูบอบบาง

หมาป่านั่งอยู่ต่อหน้าหญิงสาวผู้ขาวซีด ลืมรสชาติของความหิวและความเหงาไปชั่วขณะ และฟังเสียงดนตรีของหญิงสาวอย่างเงียบ ๆ:

"เสียงจักจั่นของค่ำคืนฤดูใบไม้ร่วงเมื่อในอดีต เป็นบทเพลงแห่งการเนรเทศ และเป็นเพลงที่เก่าแก่ที่สุดของมนุษยชาติ"
"สูญสิ้นทุกสิ่งทั้งจิตวิญญาณและร่างกายของบ้านเกิด คงเหลืออยู่เพียงบทเพลงและความทรงจำ"
"ผู้ขับขานบทเพลงคนสุดท้าย Seelie ตนแรก นั่งดีดพิณอยู่ในห้องโถงของเหล่านางฟ้า"

เหล่า Seelie ที่อยู่ในป่าต่างก็ถูกดึงดูดด้วยเสียงเพลงของเธอ และพากันมาแสดงความเคารพต่อเธอ

"นั่นคือเพลงอะไร?"
หมาป่าถามด้วยความงุนงง มันฟังรู้เรื่องทุกประโยค ทุกถ้อยคำ หรือแม้แต่โทนเสียง แต่มันกลับไม่เคยได้ยินภาษาของเธอมาก่อนเลย ช่างแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ โดยสิ้นเชิง

"บทเพลงของ Seelie น่ะ"
หญิงสาวขาวซีดตอบกลับอย่างนุ่มนวล
"ในอดีตเมื่อนานมาแล้ว นี่เป็นบทเพลงที่พวกเราเขียนขึ้นเพื่อมอบให้เหล่าคนเถื่อน แต่ทุกวันนี้เรากลับต้องมาร้องมันเพื่อไว้อาลัยแด่โชคชะตาของเราเอง"

จากนั้นหมาป่าก็ฮัมเพลงขึ้นมาตามทำนองของหญิงสาวอย่างงุ่มง่าม
เสียงของหมาป่านั้นช่างอ้างว้างและแตกสลาย เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

"ร้องอะไรของเธอ?"
หญิงสาวตัวซีดขาวถาม

"นี่คือบทเพลงของพวกเรา"
หมาป่าตอบกลับ

"ไม่น่าฟังเอาซะเลย"
หญิงสาววิจารณ์อย่างไม่สนใจ พลางลูบไล้สายพิณต่อไปเรื่อย ๆ
"แต่... เธอจะร้องเพลงร่วมกับฉันก็ได้นะ"

เรื่องก็เป็นแบบนี้ หมาป่าและหญิงสาวก็ร้องเพลงร่วมกันในโถงของวิหารร้าง ว่ากันว่าในทุกวันนี้ เมื่อเหล่านักผจญภัยเดินทางผ่านสถานที่แห่งนี้ ก็ยังคงได้ยินเสียงสะท้อน ของท่วงทำนองที่แปลกประหลาดและกลมกลืน

"เรื่องก็เป็นแบบนี้?"
หมาป่าเลียริมฝีปากอย่างผิดหวัง
"ให้ข้าเล่าให้ฟังสักเรื่องก็แล้วกัน"

จากนั้นหมาป่าก็กระแอมและเริ่มต้นเรื่องเล่าของต้น...