Grasscutter_Resources/Resources/Readable/TH/Book124_TH.txt

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า เด็กหนุ่มเติบโตขึ้น มีเพื่อนใหม่เยอะขึ้น มีประสบการณ์ใหม่ ๆ เพิ่มขึ้น
ภูตแห่งสระน้ำก็ยังคงร้องเพลงกล่อมเขาอย่างเงียบ ๆ เหมือนอย่างที่เคยทำเมื่อเขายังเด็ก

ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง เธอได้จากไป และไม่มองกลับไปหาชายหนุ่มอีกต่อไป
เสียงน้ำในสระไม่ได้มาบรรจบกันเป็นภาษาอีกต่อไป และภาพดวงจันทร์ที่สั่นบนผืนน้ำจะไม่มีวันสมบูรณ์เหมือนเดิม
ภูตแห่งสระน้ำตระหนักว่า ถึงแม้เธอจะเจอบ้านของเธอ และได้มีประสบการณ์ความสุขแค่เพียงชั่วครู่ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว

ชายหนุ่มผู้ไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไปไม่ได้ตระหนักว่าเธอกำลังหลบซ่อน เขากลับโทษตัวเองที่ต้องใช้ชีวิตตามลำพัง
"ไม่แน่ เธออาจเป็นเพียงจินตนาการในวัยเด็ก"
ฟังเสียงน้ำไหลริน บางครั้งเขาคิดกับตัวเองเช่นนี้

แต่จูบที่เยือกเย็นนั้นเป็นของจริง เช่นเดียวกับสายลมยามค่ำคืนที่หยอกล้อผมยาวของเธอ
ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่า แม้เขาจะได้รู้จักกับเพื่อนใหม่จำนวนนับไม่ถ้วน และพบกับการผจญภัยและหวนคืนถิ่นหลายครั้ง แต่เขาก็ยังคงเหงา

เหมือนเมื่อหลายปีก่อน น้ำตาของชายหนุ่มร่วงลงไปในสระน้ำอันใสสะอาด ทำให้ภาพดวงจันทร์ที่กระเพื่อมนั้นเปียกชุ่ม
แต่ครั้งนี้ ภูตแห่งสระน้ำไม่ได้มาตามที่สัญญาไว้
เธอหันหลังให้เขาอย่างดื้อรั้น ยอมให้ตัวเองเป็นเพียงความฝันอันไร้เดียงสาในวัยเยาว์ของเขา ยอมเป็นเพียงแขกชั่วคราวที่พเนจรมาจากดินแดนอันไกลโพ้น แต่ไม่ยอมให้ชีวิตที่เกือบเป็นอมตะของเธอทำลายสัญญาของคนที่เธอรัก

ตำนานเล่าว่า เมื่อใดก็ตามที่ฝนโปรยปราย เม็ดฝนที่ตกลงไปในสระจะผสมกับน้ำตาของภูตแห่งสระน้ำ
ชายหนุ่มเชื่อในตำนานนี้อย่างสุดใจ จวบจนถึงวันที่เขากำลังจะสิ้นลมหายใจ
แต่น่าเศร้าใจยิ่งนักที่ภูตแห่งสระน้ำที่หนีจากความรู้สึกที่แท้จริงของเธอไม่เคยเชื่อมันเลย