หลักสัญญาณที่นำทางนักเดินทางกลับบ้านจากเส้นทางอันไกลโพ้น ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใด นกอินทรีสีเงินก็เอนกายไปทางลมเสมอ
ขนนกสีเขียวขจีหมุนวนขณะที่เธอร้องเพลงเบา ๆ นำทางผู้เดินทางกลับภูมิลำเนาให้ก้าวไปในทิศทางของสายลมที่แผ่วเบา

"ข้าไม่สนใจหรอกว่าเจ้ามาจากที่ไหน หรือทำบาปอะไรไป มันก็แค่..."
"นายน้อย" ที่ยังไม่ได้รับการยอมรับ พูดพลางที่เช็ดเลือดออกจากใบหน้าของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
"เมื่อลมแห่งการเปลี่ยนแปลงพัดผ่านแผ่นดิน ข้าอยากให้เจ้าคอยอยู่เคียงข้างข้าไว้"
"ข้าเป็นผู้ฆ่าเหยี่ยวนั่นเอง เรื่องนี้ถือเป็นความลับระหว่างเรานะ..."

เฉกเช่นญาติสายโลหิตที่ถูกหอกหลั่งเลือดในอนาคตและปล่อยให้หิมะเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีดำ
หัวใจของเธอก็ถูก "นายน้อย" ที่แท้จริงทะลวงด้วยลูกศรที่มองไม่เห็น
นับแต่นั้นมา เธอก็เฝ้าคอยดูสิ่งที่ต้องทำในฐานะผู้รับใช้
ขณะเดียวกันก็ให้ความสนใจกับ "ภาระงาน" ให้สำเร็จตามที่เขาได้พูดไว้
เธอใฝ่ฝันที่จะได้ยินเคียงข้างเขา...ไม่สิ แม้เพียงยืนข้างหลังท่ามกลางฝูงชนก็ยังดี
และได้อาบสายลมปลิวไสวที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ ไปพร้อมกับเขา "นายน้อย" ที่แท้จริง
ด้วยเหตุนี้จึงมีตะปูและข้อต่อจำนวนมากที่ต้องถอดออกเพื่อให้อาคารใหญ่พังทลาย...

"อย่าเศร้าโศกไปเลย Priscilla ทุกสิ่งในโลกล้วนมีราคาของมัน"
"จำไว้นะ เมื่อใดที่เกิดเรื่องไม่ดี จงไปยัง Stormbearer Point เพื่อจุดไฟแจ้งข่าว"
"เมื่อลมแห่งการเปลี่ยนแปลงพัดผ่านแผ่นดิน เจ้าและข้าจะเป็นกองหน้าที่ไม่มีใครจะหยุดยั้งได้"

"ค่ะ นายน้อย Eberhart"
ใช่ จงลืมสิ้นสายเลือดและหน้าที่ จงละทิ้งหัวใจที่พลัดพรากและปรารถนาเสียเถอะ
ตะปูเหลืออีกไม่มากแล้ว ลมแห่งความรุ่งโรจน์อดีตกาลจะหวนกลับมาในไม่ช้า

แต่ทว่า...
กระทั่งเหยี่ยวและสุนัขล่าเนื้อของครอบครัวได้กลิ่นของแผนการนั้น เงานั้นก็ไม่เคยปรากฏในคาบสมุทรอีกเลย

ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา เธอเคยรู้สึกไม่ชอบชะตากรรมของตนและโชคชะตาของผู้อื่นอีกนับไม่ถ้วน
แต่ตอนนี้เวลานี้ เมื่อเธอแหงนมองแสงจันทร์ขาวนวลผ่องและเงาดาบคล้ายแสงจันทร์
พลันจ้องมองไปที่ยังขุนนางที่เหยียดหยาม ไม่รู้ทำไมเธอกลับไม่รู้สึกลำบากใจหรือขุ่นเคืองเลยแม้แต่น้อย

ตะปูเหลืออีกไม่มากแล้ว ลมแห่งความรุ่งโรจน์อดีตกาลจะหวนกลับมาในไม่ช้า
นายน้อย ท่านเป็นเหมือนเหยี่ยวสีเงิน ที่นำทางสายลมให้พัดพา
อย่าได้โศกเศร้าเพราะข้าเลย อีกไม่นานข้าก็จะกลายเป็นธุลีในสายลม...