วันหนึ่งในตอนที่รุ่งอรุณมาเยือน
นักเต้นรำผู้ใช้ดาบแทนบทเพลงก้าวเข้าสู่ Mondstadt
แม้ทั้งร่างจะถูกล่าม
แต่กลับมีเสียงเพลงล้อมรอบท่ามกลางความเงียบงันของเธอ
เสียงเพลงแห่งอิสรภาพ เพลงที่ส่องแสงสว่างยิ่งกว่าแสงของรุ่งอรุณนอกกำแพง
เพลงพื้นบ้านที่ฝูงชนผู้ไร้ซึ่งพันธนาการร่วมร้องกันอย่างสุขสำราญ

เธอคือแสงสว่างยามเช้าของคณะดนตรีที่ร่อนเร่
และคือฆาตกรผู้สังหารชนชั้นสูง
ครั้งหนึ่งฉันเคยถามเธอ: "ทำไมถึงโค่นขุนนางของพวกเรา
เธอไม่รู้เหรอว่าพวกเขาคือผู้นำของพวกเรา?"

"ทำไมพวกเขาสั่งให้เธอสร้างกำแพงสูง?"
เสียงของเธอราวกับลมที่แผ่วเบาผ่อนคลาย
"หากเธอคิดว่าตัวเองนั้นเป็นเพื่อนกับสายลม"
"หากว่าครั้งหนึ่งเธอนั้นมีอิสรภาพ"

เธอบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้แก่ผู้ฟังผู้โดดเดี่ยว
เกี่ยวกับบรรพบุรุษของขุนนางผู้มีอำนาจศักดิ์สิทธิ์
เกี่ยวกับเทวดา เทพเจ้าทั้งหลายและมังกรอสูรในอดีต
เกี่ยวกับเหล่าทวยเทพและผู้คนในทุก ๆ ดินแดน
ตำนานทั้งหลายกลายเป็นบทเพลงผ่านปากของเธอ
และบทเพลงพื้นบ้านก็ล่องลอยไปทั่วทั้งเมืองพร้อมกับสายลม

ในเวทีของชนชั้นสูง เธอขับขานบทเพลงอีกครั้งด้วยดาบที่อยู่ในมือของเธอ
นั่นคือบทเพลงสุดท้ายของเธอ แต่จะไม่มีบทเพลงไหนที่สมบูรณ์แบบไปกว่านี้อีกแล้ว
อัศวินไร้นามนำดาบของเธอออกไปจากสนามประลองที่เปื้อนเลือด
และฝังมันในสถานที่ที่สายลมพัดมารวมกัน