เรื่องราวของ Yoichi

เท็งงุมีชื่อว่า "Yoichi" อาศัยอยู่ในตรอกเล็กๆ ที่มีชื่อว่า "ตรอก Toki" ใน Hanamizaka เธอเช่าร้านขายเหล้า ดำรงชีวิตอย่างเรียบง่ายอยู่ที่นั่น

ถ้าจะเรียกให้ดูดีหน่อย ก็ต้องเรียกว่า "เรียบง่าย" แต่ความเป็นจริงแล้ว "เหลวแหลก ไม่เป็นท่า" น่าจะสอดคล้องกับความเป็นจริงมากกว่า

ตามหลักการแล้ว คนที่ติดเหล้า มักจะมีความเข้าใจในเหล้า โยไกเองก็เช่นกัน
แต่พูดตามจริง Yoichi ไม่เข้าใจเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แม้แต่นิดเดียว แถมยังไม่มีหัวด้านการค้าอีกด้วย ถึงจะใช้ชีวิตอย่างสันโดษอยู่บนโลกมนุษย์ เธอก็ไม่เคยทิ้งนิสัยแย่ ๆ ของเท็งงุเลย เช่น หาเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับโยไกตัวอื่น, ลักพาตัวมนุษย์ที่ยังเป็นเด็ก, อาละวาดในงานเทศกาลทั้งวันทั้งคืน หรือไม่ก็แอบเข้าไปในโรงละครโยไม่สนใครหน้าไหน แล้วคิดว่าตัวเองรับบทเป็นเท็งงุ แล้วเริ่มลงไม้ลงมือกับนักแสดงตัวหลัก... เรื่องแบบนี้ ให้เล่าทั้งวันก็ไม่หมด
หากไม่ใช่เพราะเธอเป็นที่เคารพ นับหน้าถือตาในหมู่โยไก และมีมิตรสหายอยู่ในโลกมนุษย์มากมาย Yoichi ก็คงจะถูกฮีโร่สักคนจัดการไปนานแล้วล่ะ
แต่ไม่ว่าจะเป็นโยไก หรือมนุษย์ปุถุชนที่อาศัยอยู่บนตรอก Toki ต่างให้ความสำคัญกับเธอมาก และท่าน Gongen ก็ไม่เคยเห็นว่าเธอจะก่อเรื่องใหญ่ จึงไม่ได้คิดลงโทษเธออย่างจริงจัง หรือคุมประพฤติเธอ

ถึงจะเย่อหยิ่ง และไม่เอาไหนมาตั้งแต่เกิด แต่ในฐานะที่เป็นโยไกผู้ยิ่งใหญ่ที่ต่างจากมนุษย์ปุถุชน (เธอเรียกตัวเองแบบนี้) Yoichi ก็ไม่เคยตระหนี่ในสิ่งของนอกกาย พอมีเงินหน่อย ก็เอาไปซื้อเหล้า หรือไม่ก็ซื้อนิยายที่สำนักพิมพ์ Yae แต่ส่วนใหญ่พลิกได้ไม่กี่หน้าก็โยนทิ้งออกไปทางหน้าต่างแล้ว ดังนั้น บ้านของเธอจึงรกอย่างกะรังหนู

พูดง่าย ๆ ก็คือ สำหรับเธอแล้ว สิ่งของมีค่าทุกอย่างบนโลกมนุษย์ไม่มีสิ่งใดที่ควรค่าต่อการเก็บไว้... แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นข้อยกเว้น ซึ่งก็คงจะเป็นพัดกระดาษสีทอง ที่เสียบอยู่ที่เอวของเธอตลอดเวลา

เดิมที เผ่าเท็งงุเป็นปีศาจที่ออกเดินทางไปยังโลกต่าง ๆ และการนำของที่ระลึกจากสงครามที่มีประวัติความเป็นมาที่น่าสนใจมาพกไว้กับตัว จึงไม่ใช่เรื่องแปลก พัดกระดาษอันนี้ก็เช่นกัน
ในคืนที่แสงจันทร์งดงามคืนหนึ่ง Yoichi ที่กำลังเมาได้ที่ พร้อมกับปกคอเสื้อเปิดกว้างได้โม้เรื่องของเธอให้ฉันฟัง...

เห็นเธอเล่าว่า ในหนึ่งในโลกที่เธอเคยไป ตอนนั้น เธอแปลงร่างเป็นมือธนูหนุ่ม มีหน้าที่รับใช้โชกุนที่หยิ่งผยองเหมือนเธอ ภายใต้บังคับบัญชาของโชกุน เธอ หรือ "เขา" น่าจะเหมาะสมกว่า เคยใช้วิชาธนูขั้นเทพจัดการศัตรูด้วยความภาคภูมิใจมาแล้วนักต่อนัก ซึ่งนักรบมนุษย์ปุถุชนลงพุงที่พ่ายแพ้ต่อ "เขา" บ้างก็เป็นทานูกิ ที่แปลงร่างเป็นนินจาจอมกะล่อน แม้แต่ Jikininki ตัวอ้วนใหญ่ ก็สู้ธนูของ Yoichi ไม่ได้

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า สมกับที่เป็นทหารยอดฝีมือจริง ๆ! สายตารวดเร็วดั่งสายฟ้า เสมือนเท็งงุผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีผิด!"
สมัยนั้น โชกุนที่กำลังหลงระเริงมักอ้าปากหัวเราะเสียงดังแบบนี้ ช่างไร้มารยาทเสียจริง
ตั้งแต่วันนั้นมา Yoichi ได้สร้างผลงานให้โชกุนมากมาย ฆ่าปีศาจ และมนุษย์ปุถุชนโชคร้ายจำนวนไม่น้อย ซึ่งมีทั้งเรื่องจริง และเท็จ ส่วนเรื่อที่เธอโม้ขึ้นมาเองจะมีกี่เรื่องก็คงไม่จำเป็นต้องพูดถึง แต่เรื่องที่ทำให้ Yoichi ดังเป็นพลุแตก ก็เห็นจะเป็นสงครามครั้งสุดท้ายในแดนต่างโลกที่เธอได้ใช้เวลาอยู่ที่นั่นนับร้อยปี

สงครามทางน้ำครั้งนั้น โชกุน และกองโจรต่อสู้กันอย่างดุเดือดในช่องแคบ ท่ามกลางมรสุม ทั้งสองฝ่ายระดมพลมอนสเตอร์ราวแปดล้านตน และอาจมีมากกว่านั้นอีกแปดล้านตนมาลงศึกครั้งนี้ ในส่วนของซามูไรที่เป็นมนุษย์นั้นแทบจะนับจำนวนไม่ได้ อย่างน้อยน่าจะเป็นสิบล้านคน นอกจากนี้ เรือที่จมลงในศึกครั้งนี้ ก็มีจำนวนมากถึง 8 แสนลำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจำนวนคนที่ล้มตายเลย สถิติข้อมูลที่น่าทึ่งเหล่านี้ เป็นผลงานที่ฉันช่วยรวบรวมจากคำบอกเล่าของ Yoichi ที่นั่งอาเจียนอยู่ริมหน้าต่าง

ไม่ต่างอะไรกับเรื่องราวสงครามอื่น ๆ ที่เคยได้ยินมา ทหารทั้งสองฝ่ายกำลังอยู่ในสถานะเข้าตาจน ฆ่าแกงกันอย่างเลือดเย็น มหาสมุทรจากที่เคยมีสีฟ้าใส ก็กลายเป็นสีแดงฉาน ส่วนพวกโชกุนที่ขี้โมโห ก็กำลังประจันหน้ากันอย่างดุเดือดแบบไม่มีใครยอมถอยทัพกลับบ้านก่อน

จนในคืนหนึ่ง คืนที่แสงจันทร์ผุดผ่อง อากาศเย็นสบาย มีเรือเล็กลำหนึ่งค่อยๆ พายออกมาจากฝั่งศัตรู มีเงาของคน ๆ หนึ่งอยู่บนเรือ ค่อย ๆ ลอยออกมาเหมือนกับเงาที่สะท้อนอยู่ในน้ำ และยังมีเสาธงส่องประกาย พร้อมกับพัดกระดาษที่แขวนอยู่ด้านบนออกมาให้เห็น มันกระทบกับแสงวิบวับ รับกับแสงจันทร์

"อ๊ากกกก น่าโมโหชะมัด! ท้าทายกันถึงขนาดนี้ จะให้ฉันทนอยู่เฉย ๆ ได้ยังไง!"
โชกุนหรี่ตามอง เห็นพัดสีทองเป็นประกายอยู่ไกล ๆ จึงเดือดดาลขึ้นมาทันที

Yoichi ไม่เข้าใจว่าเหตุใดความมั่นใจในตนเองของโชกุนถึงเปราะบางเช่นนี้ แต่ขณะเดียวกัน ก็ขี้เกียจจะทำความเข้าใจมนุษย์ปุถุชนที่ต้อยต่ำเช่นนี้ เธอในตอนนี้ ไม่สิ ต้องเป็น "เขา" กำลังใช้สายตาในแบบเท็งงุผู้ยิ่งใหญ่ เพ่งไปยังเงาคนที่อยู่บนเรือเล็กลำนั้น

"เขา" มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งแตกต่างกับที่เคยเจอโดยสิ้นเชิง

ผ่านไปสักพัก ลูกศรดอกหนึ่งแล่นข้ามผ่านดวงจันทร์และท้องฟ้ายามค่ำคืน

"ฮ่าฮ่า เยี่ยมไปเลย!"
ไม่นานนัก เสียงชมเชยของโชกุนได้หายไปท่ามกลางเสียงโห่ร้องของผู้คน

"ถ้าลุงทั้งสองรู้ว่าตัวเองสูญเสียอะไรไป คงจะโมโหจนอกแตกตายไปเลยมั้ง!"
Yoichi ที่ดูเมามายยิ้มหัวเราะออกมาอย่างได้ใจ ดวงตาของเท็งงุผู้ยิ่งใหญ่เป็นประกาย และสะท้อนให้เห็นถึงความต้องการอย่างเปิดเผย ช่างน่ารังเกียจเสียจริง ๆ

แท้ที่จริงแล้ว วินาทีที่ลูกศรพุ่งผ่าท้องฟ้า Yoichi ได้กระพือปีกยักษ์ บินผ่านเรือเล็กลำนั้น แล้วถือโอกาสฉกพัดสีทอง และสาวงามที่กำลังตกใจ จากนั้นก็ถือโอกาสบินออกไปจากสนามรบ ในขณะที่โชกุนกำลังด่าทออยู่
เป็นฉากเท็งงุชิงตัวสาวงามที่เด็ดจริง ๆ
ทว่า น่าเสียดาย...
"เธอน่าจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วเกิดอะไรขึ้น สาวงามคนนั้นคือปีศาจแมว Neko เธอข่วนฉันมาตลอดทางเลย..."
Yoichi แลบลิ้น และถอนหายใจด้วยความเซ็ง

"เอ้อ ใช่แล้ว ปลามะไดฤดูกาลนี้อร่อยนะ ห่อกลับไปด้วยสิ"
"อะไรกันเนี่ย ทำไมจู่ ๆ เท็งงุที่ขึ้นชื่อว่างกสุด ๆ ถึงได้เกิดใจดีขึ้นมา?"
"ฉันหมายถึงยัยแก่คนนั้นต่างหาก!"
พอเห็นสายตาของเท็งงุมองมาอย่างมีเลศนัย ฉันจึงห่อปลามะไดที่เหลือ แล้วจากไปทันที