ธนูคันนี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นของนายพรานคนหนึ่ง สีเขียวเข้มของมันสามารถกลมกลืนกับป่าเขาได้อย่างง่ายดาย
บริสุทธิ์ราวกับอสูรที่เดินอยู่ท่ามกลางป่าไม้และทุ่งหญ้าอันเขียวขจีในแสงยามเช้า
ไม่เคยแฝงความมุ่งร้ายใด ๆ และไม่เคยปล่อยลูกธนูออกไปเพื่อเหตุผลอื่นนอกเหนือจากการอยู่รอด

นายพรานที่ไร้นามที่อยู่ไกลออกไปจากตัวเมือง เขาเติบโตขึ้นมากับกฎระเบียบนี้
เราเกิดมาในพื้นที่สีเขียว ตราบใดที่ยังมีหญ้าสีเขียวและร่มเงา เราสามารถเดินทางได้อย่างไร้ร่องรอย
"เราไม่แตกต่างจากนกและสัตว์ป่า ตราบใดที่เราปฏิบัติตามกฎแห่งสวรรค์และโลกมนุษย์ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะอยู่หรือจะตาย"
"ผู้ที่เคารพกฎธรรมชาติ เมื่อถึงบั้นปลายของชีวิต ก็จะได้ไปสู่ทุ่งหญ้าที่ไร้ซึ่งความเจ็บปวด"

ตามความเชื่อนี้ นายพรานจะไม่ทิ้งรอยเท้าไว้ และจะไม่เป็นศัตรูกับธรรมชาติ
เธอปลอบสัตว์ป่าที่โดนธนูแทงทะลุหัวใจ จวบจนชีวิตของมันหวนคืนสู่ธรรมชาติอีกครั้ง
หากภัยพิบัติไม่ได้เกิดขึ้น หากเธอไม่ได้ตามรอยเลือดบนใบหญ้าไป
หากเธอไม่ได้เจอเด็กชายตาบอดที่ใกล้ตายใต้ต้นไม้ที่เธอมักจะไปพักผ่อนอยู่บ่อย ๆ 
ถ้างั้นเธอคงไม่ต้องตัวสั่นเพราะความแค้น และความคิดที่จะแก้แค้นด้วยเลือดและไฟ

"อย่าลืมเป็นอันขาดนะ Verdesian"
"อย่าลืมเป็นอันขาดว่าคุณเป็นส่วนหนึ่งของความเขียวขจี เป็นลูกหลานของป่าไม้"
"คุณไม่สามารถยิงธนูเพื่อการต่อสู้ เพื่อความเกลียดชังหรือเพื่อสิ่งที่เรียกกันว่าเกียรติยศ"
"เพราะรอยเลือดจะไม่มีวันพบกับทุ่งหญ้าสีเขียวมรกตที่กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุด"

"อย่างน้อย ก็อย่าให้ธนูคันนี้ต้องแปดเปื้อนด้วยความเกลียดชังและการสู้รบเลย"
"ฉันไม่สามารถไปถึงอีกฝั่งได้ ไม่สามารถเจออาจารย์ เจอญาติพี่น้องที่ไม่เคยเห็นหน้า"
"อย่างน้อยรักษาธนูคันนี้ให้คงความบริสุทธิ์ ให้มันถ่ายทอดความคิดและคำขอโทษของฉัน"