วัตถุสวยงามซึ่งทำจากเซรามิกสีที่หายากตามธรรมชาติ
ว่ากันว่า "ดวงตาแห่งการหยั่งรู้" นั้นเคยมีสีสันแวววาว, เรียบเนียนและสดใส แต่แล้วก็ต้องหม่นหมองลงไปตามกาลเวลา
นอกจากนี้ยังมีบันทึกจากคำบอกเล่าของชาวบ้านว่าบางครั้งจะสามารถได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของมันได้ในคืนที่เงียบสงัด
เหมือนทั้งสายลมที่พัดผ่าน และก็คล้ายกับเสียงของสายน้ำแร่ที่ไหล

ว่ากันว่า "ดวงตา" นั้นเคยเป็นของที่ระลึกของตระกูลเซียน จากนั้นก็ถูกเปลี่ยนมือมาเรื่อย ๆ ใน Liyue แล้วก็ไปอยู่ในมือของชายคนหนึ่งผู้มีนามว่า Yun
วันหนึ่ง Yun กำลังเดินเล่นระหว่างแนวภูเขาและทุ่งหญ้า บังเอิญพบเข้ากับนักปราบผีคนหนึ่งนามว่า Huang ผู้ซึ่งมาเพื่อขอคำปรึกษาจากเซียน
พูดคุยอย่างรื่นรมย์แล้วก็มอบ "ดวงตา" ให้แก่ Huang เพื่อเป็นของขวัญ ในตอนที่ Huang กำลังตกใจและปฏิเสธไปนั้น... Yun ก็ยิ้มและพูดว่า:
"ของชิ้นนี้เป็นแก่นสารของธรรมชาติ ซึ่งมีเพียงผู้มีหัวใจอันบริสุทธิ์เท่านั้นที่สามารถใช้ได้"

Huang ขอบคุณ Yun และพก "ดวงตา" ไว้กับตัว จากนั้นก็ออกเดินทางมุ่งไปยัง Liyue อย่างช้า ๆ อย่างไม่หยุดพักแม้มีลมและฝน
การเดินทางครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อแสวงหาหนทางของเซียน โดยจะเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ อย่างไม่หยุดพัก ซึ่งเขามักจะแวะซื้ออาหารและเครื่องดื่มที่ตลาดอยู่บ่อย ๆ
ถนนที่ท่าเรือนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมายทั้งดีและเลวป่ะปนกันไป แต่ Huang กลับเดินทอดน่องอยู่ท่ามกลางฝูงชนเหล่านั้นโดยที่ไม่มีใครสามารถเอาเปรียบเขาได้
พวกคนเจ้ากี้เจ้าการบางคนก็สงสัย: นักปราบผีผู้โง่เขลานี้อยู่ใจกลางเมืองแต่กลับเป็นเหมือนปลาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ ไม่เคยพลาดท่าเสียทีเลยงั้นรึ?
เมื่อถามไปก็ได้คำตอบว่า: "ดวงตานี้จะตื่นตัวต่อความมุ่งร้าย ช่วยให้ฉันได้รับรู้ถึงความจริงในใจของผู้คน"

"ดวงตา" จะ "เปิดเผยธาตุแท้ของผู้คน" หลักการเหล่านี้ไม่เป็นที่รู้จักในหมู่ผู้คนและมักจะจบด้วยการถูกพูดถึงในฐานะของตำนานพื้นบ้าน
ว่ากันว่าเสียงกระซิบที่นาน ๆ ครั้งจะได้ยินนั้น เป็นเหมือนดั่งสายลมโชยอันแผ่วเบา หรือไม่ก็คล้ายกับสายน้ำที่ไหลผ่านเศษก้อนหินชิ้นน้อยใหญ่
แต่ทั้งคู่นั้นต่างก็เป็นเหมือนกับตำนานเรื่องเล่าในอดีตของปีศาจที่เลี้ยงความคิดอันชั่วร้ายเอาไว้เพื่อเป็นอาหาร