"ในความฝันสีทอง ไม่มีใครต้องดื่มน้ำขมแม้แต่หยดเดียว"
ตำนานในอดีตเล่าขานว่าเคยมีเพื่อนรักสามคนที่ร่วมเดินทางด้วยกัน
สุดท้ายแล้ว หนึ่งในนั้นร่วงโรยไปดั่งกุหลาบหนาม และย่อยสลายไปในดิน
ดินแดนแห่งดอกไม้ถูกพายุทรายบดขยี้จนเป็นเรื่องราว และกลายเป็นความฝันในบทเพลง

หนึ่งในเพื่อนรักได้สร้างโอเอซิสอันโอ่อ่าที่ไม่เคยพบเห็นขึ้นในมุมหนึ่งของทะเลทราย
อีกคนหนึ่งใช้สติปัญญาและแรงกายทั้งหมด สร้างหอมายาที่จะคงอยู่ในผืนทรายตลอดกาล
ความเศร้าและการจากลาไม่ควรทิ้งรอยประทับไว้บนใบหน้าของผู้ใดเลย

"เมื่อดวงจันทร์ลาลับจากฝ่ามือของเจ้า และเก็บแสงเงินยวงโดดเดี่ยวบนเขาวงกตแห่งทะเลทรายกลับคืนไป"
"หวังว่าเจ้าจะยังคงจดจำภาพของคนรักในฝัน ที่สว่างเด่นชัดอยู่ภายใต้แสงแดดอันเจิดจ้า"

และแล้ว ความยึดติดค่อย ๆ ลอยขึ้นจากโลกใหม่ที่กำลังลุกไหม้ ดั่งเปลวไฟที่ไร้ควัน
ดังนั้น หากตาข้างหนึ่งย้อนมองอดีต อีกข้างหนึ่งเฝ้ามองแต่ความฝัน สุดท้ายจะต้องหลงทางเป็นแน่
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงทอดสายตามองปัญญาจากเบื้องลึกแห่งบาป เงี่ยหูฟังคำกระซิบที่หวานชื่น...