ในตำนานที่ผ่านมา ราชาแห่งพงไพรเป็นอมตะไม่มีวันตาย
เมื่อใกล้จะสิ้นอายุขัย ร่างกายของเขาจะถูกกลืนเข้าไปในป่าทึบ
กรงเล็บกลายเป็นไม้เหล็ก ลวดลายกลายเป็นเขาวงกตที่ไม่สิ้นสุด
ดวงตาที่ร้อนผ่าวถูกแยกเป็นดวงจันทร์บนฟ้าและในน้ำ
สิ่งที่ตายไปแล้ว จะกลับไปเกิดในร่างใหม่
สิ่งที่เน่าเปื่อยไป จะงอกขึ้นใหม่เป็นต้นกล้าอ่อนบริสุทธิ์

"แต่ดวงวิญญาณที่ดับสูญไปเพราะความตาย ความทรงจำที่สูญหายไปตลอดกาล"
"ในวัฏสงสารยังมีที่ว่างสำหรับพวกมันหรือไม่?"

"วิญญาณเป็นแนวคิดที่ว่างเปล่า และความทรงจำก็จะกลับคืนสู่พื้นดินในที่สุด"
"ความว่างเปล่าไม่น่ากลัวเลย เหตุใดจึงต้องกังวลกับการหายไปของมัน"
"ขอแค่ตักเตือนช่วยเหลือกัน และจดจำภาพของทุกคนไว้ตลอดไปก็เพียงพอแล้ว"
"แบบนี้เราก็สามารถเอาชนะวัฏจักรเกิดดับ และกักเก็บความทรงจำไว้ได้ตลอดกาล!"

เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เพื่อนรักที่สัญญาว่าจะตักเตือนกันป่วยเป็นโรคหลงลืม
จากภาพของสามคน และภูตสามตนในฝันครั้งเก่าที่ยังอยู่ในความทรงจำไม่เลือนหาย
รวมทั้งบันทึกกับการคาดเดาของแพทย์สติไม่ดีที่ถูกคณะไล่ออก
ไปไล่จับความฝัน... ไล่จับผู้อาศัยในป่าที่ควบคุมความฝันได้
ทำให้เพื่อนรักจดจำตนเองและระลึกถึงความทรงจำที่มีร่วมกันเถอะ

หากอวัยวะที่ควบคุมความทรงจำเสียหายหนักจนยากที่จะฟื้นคืนได้
ก็พาเพื่อนเก่าอีกคน ไปใช้ชีวิตในความฝันครั้งเก่าร่วมกัน
วิ่งเล่นในบ้านไม้ และผจญภัยในป่าลึก
แบบนั้นก็ไม่เลวเหมือนกัน ทุกคนมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ในความฝัน

ก่อนอื่นต้องจับภูตในความฝันให้ได้เสียก่อน
ทหารรับจ้างเหล่านั้นเคยทำเพื่อฉันมามากมาย
คราวนี้ก็คงจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังหรอกนะ