ภายใต้การโอบล้อมของขนนกสีดำ ที่พัดปลิวอยู่ในอากาศจากสายลมของดาบ ของผู้ที่จะกลายเป็นปรมาจารย์ดาบ
ที่สุดแล้ว ก็สามารถโดนตัวเท็งงุสาวที่หาตัวจับได้ยากได้..

"อุหวา อันตรายจัง แต่ก็สุดยอดไปเลยนะ"
"ถ้าไม่ใช่เพราะดาบไม่สามารถแบกรับพลังของเธอได้"
"ฉันคงตายอยู่ที่นี่แล้วล่ะ ถ้างั้น..."

Teruyo... คราวหน้าเราลองเปลี่ยนที่ประลองกันดูไหม?
ฉันพอจะรู้จักที่ ๆ มีซากุระแดงร่วงโรย...
มองรอบ ๆ ศาลเจ้าที่ตนเองทำลาย กุมมือที่กำลังสั่นของเท็งงุ
Doukei พูดขึ้นมา ในขณะที่มองขนนกสีดำที่ถูกตัดออกมากำลังร่วงโรย

"ในเมื่อเธอแตะโดนฉันแล้ว ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเป็นผู้ชนะจริง ๆ"

ยังไม่รู้แพ้รู้ชนะ แล้วเรามาประลองกันใหม่ปีหน้า เขาต้องการกล่าวเช่นนี้

"ตอนนี้ ดาบของเธอเร็วกว่าเท็งงุแล้ว"
"ฉันจะไม่มีวันลืมทุกครั้งที่ได้ประลองกับเธอใน 13 ปีนี้เลย"
"แต่ฉันเป็นถึงเท็งงุแห่ง Yougou สุดท้ายแล้ว ก็ต้องแบกรับหน้าที่ของเผ่าพันธุ์"
"เมื่อนึกถึงการเปลี่ยนชื่อให้เธอในตอนนั้น ก็เป็นเพราะอยากให้เธอหลุดพ้นจากคำสาปของเลือดปีศาจ"
"เพราะสงครามครั้งนั้น สายเลือดอมนุษย์ จึงค่อย ๆ อ่อนแอลงเรื่อย ๆ"
"อืม นี่อาจไม่ใช่ตอนจบที่มีความสุขอย่างที่พวกมนุษย์ชอบ แต่เธอนั้นแตกต่าง"
"เธอในตอนนี้ เป็น "Iwakura" ไม่ใช่ "Mikoshi" ที่แบกภาระของเลือดปีศาจแล้ว"

"ลาก่อนนะ Doukei ลืมฉันซะ"
"แล้วใช้ดาบของเธอ เปิดตำนานที่เป็นของ Iwakura ในฐานะสายเลือดของ Iwakura สิ"