ว่ากันว่า: มีช่วงเวลายุคหนึ่ง ที่คนบนพื้นดินสามารถฟังการชี้นำจากสวรรค์ได้โดยตรง ผู้ส่งสาสน์ของเทพเจ้าเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ไร้เดียงสา ในเวลานั้นกองไฟเก่าได้มอดดับลง และสายฝนได้หลั่งลงมา ผู้คนต่างยินดีกับความรุ่งโรจน์นี้ และเก็บเกี่ยวพืชพรรณอันสมบูรณ์ ในเวลานั้นผืนดินได้รับพรและอำนาจจากสวรรค์ การไหลเวียนของธาตุเป็นระเบียบและราบรื่น การเก็บเกี่ยว 100 ปีได้ถูกเขียนลงในแผนอันศักดิ์สิทธิ์ และไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย แต่ร้อยปี หรือพันปีต่อมาล่ะ? โลกจะแห้งแล้งและหิวโหยหรือไม่? แท่นบูชาและพระราชวังจะถูกฝังอยู่ในใจกลางโลก เพื่อรอวันที่จะพบกับไม้สีขาวเงินเท่านั้น... แม้ผู้ส่งสาสน์จะเข้าใจทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่ตอบ เพื่อให้โชคชะตาเป็นไปตามกำหนด นักบวชสวมมงกุฎกิ่งไม้ขาวเดินลึกลงไปในผืนดิน...