เมื่อนักสู้ผู้ไร้พ่ายได้ยอมรับจุดจบของเขา
ผู้ท้าชิงสาวได้แสดงความเคารพครั้งสุดท้ายของเธอต่อนักสู้

เมื่อความหยิ่งยโสของชัยชนะและความปรารถนาที่จะมีอิสรภาพ จางหายไปในอากาศราวกับสายหมอกยามเช้า
และเมื่อแสงยามรุ่งสางส่องบนเวทีผ่านชั้นเมฆสีเลือด นักสู้ก็เห็นนกที่บินไปมา

การต่อสู้อีกครั้งสุดท้ายก่อนจะได้รับอิสรภาพ นักสู้กลับต้องพ่ายแพ้ต่อหญิงสาวผู้ไม่รู้ที่มา
เสียงร้องและเสียงโหยหวนระเบิดขึ้นมาในหมู่ฝูงชนราวกับฟ้าคะนอง แต่ผู้ชนะปฏิเสธที่จะเหยียดหยามคู่แข่งของเธอโดยการประหารชีวิต
เธอไม่ได้พุ่งดาบของเธอไปที่คอหอยของคู่ต่อสู้ และจบชีวิตของเขาเหมือนอย่างทาสคนหนึ่ง

บาดแผลที่ได้รับการรักษาถูกปกคลุมไปด้วยขนนก
ในที่สุดนักสู้ก็เริ่มต้นการเดินทางราวกับนกที่มีอิสระ
ไปยังสถานที่ที่ดอกไม้บานและนกบินทะยานไป