"คุณครู ขอให้ฉันสอนเวทมนตร์ที่มีแต่ฉันที่รู้ก็แล้วกันนะ"
แม้เขาจะไม่ชำนาญภาษาที่ใช้อยู่ แต่เพื่อเป็นเพื่อนกับฉัน ก็เลยพยายามพูดโดยไม่ติดขัดเลย
เขาเด็ดดอกแดนดิไลออนออกมาหนึ่งดอก
"แดนดิไลออนเอ๋ย จงบินไปในสายลม สู่ดินแดนอันห่างไกลเถิด"
เจ้าจิ้งจอกน้อยร่ายคาถา
เขาเป่าดอกแดนดิไลออน ทำเมล็ดของดอกนั้นกระจายไปในอากาศ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา
"ทำแบบนี้แล้ว ความปรารถนาของคุณก็จะบินไปถึงเทพแห่งลมได้"
สายลมวูบหนึ่งพัดผ่านเรา พาเอากลุ่มเมล็ดของดอกแดนดิไลออนให้ลอยไปไกล
"เห็นไหม! เทพแห่งลมตอบรับคำขอของฉันแล้ว"
น้ำเสียงเขาช่างดูตื่นเต้นดีใจ
"เธอขออะไรไปเหรอ?"
"ฉันขอให้ได้เป็นเพื่อนกับคุณครู"
เขาก้มหัวลงอย่างทันที
"คุณคงเหนื่อยมากที่ต้องสอนให้เขาพูดภาษาเดียวกับคุณ โครงสร้างปากของเราไม่เหมือนกันด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณในความพยายามของคุณนะ"
แม่สุนัขจิ้งจอกเข้ามาใกล้ก่อนที่เราจะทันรู้ตัว ดวงตาของเธอลึกล้ำอย่างกับทะเลสาบที่ไร้ก้นบึ้ง สายตานั้นทำให้เจ้าจิ้งจอกน้อยหลบไปซ่อนตัวในดงแดนดิไลออนอย่างเงียบ ๆ
"เมื่อเขาเรียนรู้ภาษาได้สมบูรณ์แล้ว"
ฉันคิด
"เมื่อเขาเรียนรู้ภาษาได้สมบูรณ์แล้ว"
เธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา